Ο εφιάλτης της Φόλας

Η φόλα χρησιμοποιήθηκε επισήμως μετά τον πόλεμο από την ίδια την πολιτεία (με τους χωροφύλακες) για τον περιορισμό των αδέσποτων σκυλιών.

Σήμερα οι φόλες, είναι ένα θέμα που απασχολεί τα τελευταία χρόνια όλους τους Έλληνες κυνηγούς και όχι μόνο. Ιστορικά, η φόλα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, δυστυχώς, πριν από είκοσι πέντε χρόνια και πλέον, από κάποιους ασυνείδητους συναδέλφους κυνηγούς, που το έκαναν για να τρομοκρατήσουν τους κυνηγούς άλλων περιοχών, που δεν τους ήθελαν να κυνηγάνε στην δική τους περιοχή, στο δικό τους τόπο.

Αργότερα το φόλιασμα πέρασε στα χέρια των κτηνοτρόφων, οι οποίοι άρχισαν να τις τοποθετούν γύρω από τα γαλάρια και τους βοσκοτόπους, προκειμένου να προστατεύσουν το κοπάδι τους, που τρόμαζε από κάποια ενοχλητικά κυνηγόσκυλα.

Στη συνέχεια, μπήκαν στο παιχνίδι τα μικρά γρέκια (κοτέτσια) των αγροτών, που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω σε μικρούς λοφίσκους (λαγοτόπια) με διάφορα κοτερικά, ελεύθερα χωρίς περίφραξη, που τα σκυλιά φέρμας και ενίοτε μερικοί ιχνηλάτες, προξενούσαν και δεν ήταν λίγες οι φορές, ολική καταστροφή.

Επίσης μεγάλο πρόβλημα είναι τα δολώματα που βάζουν για τις αλεπούδες, ανεξέλεγκτα, με ισχυρά δηλητήρια που επιφέρουν ακαριαίο θάνατο στο ζώο που θα το φάει. Μια άλλη κατηγορία υποανάπτυκτων ανθρώπων που θέλουν να λέγονται κυνηγοί (και αυτό συμβαίνει συνήθως στα χωριά) αν τύχει και χαθούν τα σκυλιά τους από φόλα, την επόμενη μέρα τρέχουν να εκδικηθούν με τον ίδιο τρόπο, φολιάζοντας τα σκυλιά άλλων ανυποψίαστων συναδέλφων κυνηγών, λες και αυτοί έφταιξαν για ότι τους συνέβη.

Όπως καταλαβαίνετε , η φόλα έχει μπει πλέον για καλά στην ζωή όλων μας και είναι πολύ δύσκολο να την εξαλείψουμε. Το μόνο που μας μένει να κάνουμε, είναι να πάρουμε κάποια προληπτικά μέτρα, ώστε να περιορίσουμε τον κίνδυνο του φολιάσματος όσο είναι δυνατόν.

Για να έχουν επιτυχία τα προληπτικά μέτρα, θα πρέπει ο κάθε κυνηγός να φέρει μαζί του, ένα μικρό τσαντάκι τύπου μπανάνα, που δένει στη μέση, για να μπορεί να μεταφέρει το κουτί με τα φάρμακα εκείνα που θα τον βοηθήσουν να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες στο ζώο που έχει δηλητηριαστεί.

Τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι τα φυτοφάρμακα, βαρφαρίνη (ποντικοφάρμακο) και τριμμένα γυαλιά, ανακατεμένα κατά περίπτωση, με διάφορες λιχουδιές που προκαλούν το ζώο να τις φάει. Για τα δύο πρώτα υπάρχουν αντίδοτα, αν χρησιμοποιηθούν έγκαιρα, ο σκύλος θα γλυτώσει. Για τα τριμμένα γυαλιά είναι καταδικασμένος.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ: Τα σημάδια προειδοποιήσεις είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς του σκύλου την ώρα που κυνηγάει, η νευρικότητα, το τρέμουλο, τα σάλια, οι σπασμοί, η ζάλη και τέλος η κατάρρευση. Στην τελευταία αυτή περίπτωση δεν επιτρέπεται να δοθεί από το στόμα κανένα εμετικό υγρό, διότι θα προκαλέσει πνευμονία εξ εισροφήσεως.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Πηγαίνετε το ζώο σε κτηνίατρο το συντομότερο δυνατόν.Εν τούτοις για να δώσετε την δυνατότητα στο ζώο να επιβιώσει θα πρέπει να μάθετε να παρέχετε μόνοι σας τις πρώτες βοήθειες.

• Προκαλέστε εμετό με ένα εμετικό σκεύασμα, όπως αλάτι, σόδα φαγητού, οξυζενέ, διαλυμένα σε νερό 30-60cc διαλύματος για κάθε περίπτωση και δώστε το στο ζώο να το πιεί. Όλα αυτά είναι πρόχειρα και πρακτικά. Εκείνο που είναι πιο αποτελεσματικό και δεν πρέπει να λείπει από το τσαντάκι του κυνηγού, είναι η εμετική ένεση FILTALON με άμεση δράση, υποδορίως.
• Κάνετε ένεση ατροπίνης 2-3 φιαλίδια ανάλογα το βάρος του ζώου, ενδομυϊκά ανά 30 λεπτά η μία από την άλλη.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΟΝΤΙΚΟΦΑΡΜΑΚΟ (ΒΑΡΦΑΡΙΝΗ) : Μερικές φορές δεν υπάρχουν συμπτώματα για 2-3 μέρες. Κατόπιν εμφανίζονται στο σώμα ή τα ούλα, κηλίδες κόκκινες, μωβ ή σκούρες μπλε, σημάδια εσωτερικής αιμορραγίας. Τα ούλα θα είναι πολύ ανεμικά. Η βαρφαρίνη καταστρέφει το μηχανισμό πήξεως του αίματος και έτσι το ζώο μπορεί να αιμορραγεί από τη μύτη, το στόμα, το πέος, το πρωκτό όπως και εσωτερικά.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Κονάκιον (βιταμίνη Κ), για να βοηθηθεί η πήξη του αίματος, σε ενέσιμο διάλυμα δόσης 2-5 mg ανάλογα με το μέγεθος και το βάρος του ζώου. Όλα αυτά μπορεί να έχουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα, όταν η διάγνωση γίνει έγκαιρα και η φόλα που έχει πάρει το ζώο, να μην είναι από αυτές που επιφέρουν ακαριαίο θάνατο.

TO ΦΙΜΩΤΡΟ

Το φίμωτρο πρέπει να έχει τέτοια κατασκευή ώστε να μην ενοχλεί το σκυλί στην αναπνοή του και στην έντονη εργασία του , αλλά και να είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να μην επιτρέπει να φάει τίποτε από το έδαφος και ακόμη καλύτερα ούτε να γλείψει.

Στη αρχή χρησιμοποιήθηκαν φίμωτρα του εμπορίου, όπου με μία μικρή μετατροπή που έκαναν, ναι μεν προστάτευαν το σκύλο από το να μη φάει φόλα αλλά το εμπόδιζαν στην ιχνηλασία και το κλαφούνισμα. Μετά από χρόνιες μελέτες, παρατηρήσεις και προσαρμογές, κατασκευάστηκαν και κατασκευάζονται και σήμερα, φίμωτρα με διάφορες παραλλαγές και υλικά από κάποιους συνάδελφους κυνηγούς, ανάλογα με την ευρηματικότητα που ο καθένας έχει αποκτήσει μέσα από την πρακτική εφαρμογή του, στην μούρη του σκύλου, ώστε να του επιτρέπει να ιχνηλατεί, να κλαφουνίζει και να λαχανιάζει χωρίς προβλήματα τους χειμερινούς και κρύους μήνες, παρουσιάζοντας ένα μικρό πρόβλημα μόνο τους ζεστούς

Η προσαρμογή του στον σκύλο χρειάζεται επιμονή και υπομονή ξεκινώντας από το σπίτι και τις καθημερινές εργασίες , φορώντας το σταδιακά στο ζώο μέχρι να το συνηθίσει , κατόπιν το ίδιο σε περιπάτους , εξόδους και τέλος στο κυνήγι , αυξάνοντας κατά διαστήματα την παραμονή του.

Στις ζεστές μέρες το κυνήγι με φίμωτρο, κρατά 2-3 ώρες αντί για πέντε που κρατά χωρίς φίμωτρο, είμαστε όμως σίγουροι ότι θα γυρίσουμε σπίτι μας με τον σκύλο και όχι με την αλυσίδα του.

Πηγή: http://www.kinotrofeioolympia.gr